Ποια βήματα ακολουθούμε για την ιστορία;

Το πρώτο βήμα είναι η έναρξη της ιστορίας προκειμένου να στηθεί το σκηνικό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εισάγει κανείς τα παιδιά στο σκηνικό της ιστορίας. Ο πιο συνηθισμένος, που ο Egan (1997) προτείνει, είναι διαβάζοντας ένα αφήγημα ή κάνοντας μια ερώτηση στα παιδιά προκαλώντας διάφορες ιδέες τους (καταιγισμός ιδεών). Ακόμη ο Creswell (1997) προτείνει την ανάγνωση ενός γράμματος ή ενός αποσπάσματος. Οι πληροφορίες και οι ιδέες που αναδύονται από τα ερεθίσματα ενός αφηγήματος ή του καταιγισμού ιδεών χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία του τόπου. Τα παιδιά φτιάχνουν μία οπτική αναπαράσταση που συχνά είναι μία τοιχογραφία.

Επίσης, ο Egan (1997) προτείνει ότι το αφήγημα μπορεί να είναι γραμμένο από τον εκπαιδευτικό ή επιλεγμένο από ένα βιβλίο ή άλλη έκδοση. Θα πρέπει να δημιουργεί μία εικόνα στο κεφάλι των μαθητών και να περιέχει αρκετές λεπτομέρειες ώστε να προσδιορίσουν το γενικό σχέδιο της σκηνής και κάποιων συγκεκριμένων αντικειμένων. Ενώ θα παρέχει μία πλούσια περιγραφή, η αφήγηση θα πρέπει να αφήνει κάποια ποσοστά στη φαντασία των μαθητών να συμπληρώσουν την εικόνα. Είναι σημαντικό να νιώθουν ότι αυτά δημιουργούν το σκηνικό και όχι ότι ακολουθούν τυφλά την συνταγή κάποιου άλλου. Μία εναλλακτική προσέγγιση για να εισάγει κανείς ένα θέμα είναι μέσω των ερωτήσεων-κλειδιά για να προκύψουν πληροφορίες, οι οποίες θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία της οπτικής αναπαράστασης. Αυτή θα λειτουργεί ως εργαλείο για τους μαθητές να οπτικοποιούν και να γενικεύουν τις ιδέες τους.

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία των ηρώων που κατοικούν σε αυτό το μέρος και παίζουν ένα ρόλο στην ιστορία. Όπως περιγράφει ο Bond (1997), οι μαθητές προσδιορίζουν τους χαρακτήρες δημιουργώντας τις φιγούρες τους, φτιάχνοντας τις βιογραφίες τους και συστήνοντάς τους στους υπόλοιπους. Κατά τη διάρκεια της διεργασίας, τα παιδιά αποκτούν το αίσθημα της κοινής δημιουργίας για τους χαρακτήρες τους και όταν ένα συμβάν λάβει χώρα, αποφασίζουν οι ίδιοι πώς θα αντιδράσουν οι χαρακτήρες τους. Πολλές φορές τα παιδιά ταυτίζονται με τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους μέσα από παιχνίδια ρόλων. Ο εκπαιδευτικός καθοδηγεί τη δημιουργία των χαρακτήρων μέσα από μια σειρά ερωτήσεων που βοηθούν τα παιδιά να συνδέσουν τους ανθρώπους με τον τόπο. Σύμφωνα με τους Laughlin και Hartoonian (1997), οι δραστηριότητες σε ένα θέμα είναι ουσιαστικές για να αφομοιώσουν τα παιδιά τις αξίες της κοινότητας, καθώς αντιπροσωπεύουν γεγονότα της καθημερινής ζωής.

Το τρίτο βήμα της ιστορίας είναι το κρίσιμο συμβάν που εισάγει ένα πρόβλημα. Όπως επισημαίνει ο Bruner (1997), ένα συμβάν για να χαρακτηριστεί ως κρίσιμο πρέπει να είναι αμφιλεγόμενο. Μόνο τότε η συζήτηση που προκύπτει μεταξύ των παιδιών θα είναι έντονη και σύνθετη με σκοπό να βρουν λύσεις. Τα συμβάντα εισάγονται παρουσιάζοντας ένα πρόβλημα και κατόπιν ο εκπαιδευτικός απευθύνει ερωτήσεις προς τους μαθητές για να κεντρίσει τη σκέψη τους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία τα παιδιά καθοδηγούνται να δομήσουν τα ίδια τη γνώση τους και όχι να μιμούνται κάποιου άλλου τη γνώση. Υπάρχει ωστόσο ένα παράδοξο σε αυτό το σημείο. Αν και οι ερωτήσεις του εκπαιδευτικύ παρέχουν μία σημαντική δομή, τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται ελεύθερα να αποφασίζουν για τις απαντήσεις. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά έχουν την αίσθηση ότι ελέγχουν τις λύσεις. Κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο αν οι εκπαιδευτικοί εμπιστευτούν τους μαθητές να βρουν τις λύσεις και δεχτούν τις αποφάσεις τους είτε είναι οι αναμενόμενες είτε όχι. Σε περίπτωση που οι λύσεις δεν είναι λογικές, ο εκπαιδευτικός μπορεί να απευθύνει ερωτήσεις που θα προκαλέσουν τα παιδιά να αναθεωρήσουν τις ιδέες τους.

Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι για να εισάγουμε τα κρίσιμα γεγονότα. Ο Bruner (1997) συστήνει ότι οι πιο κοινοί τρόποι είναι:

· Ένα γράμμα που περιέχει την πληροφορία για το κρίσιμο συμβάν φτάνει.

· Ένα άρθρο εφημερίδας περιγράφει το γεγονός.

· Μία ανακοίνωση από το ραδιόφωνο παρουσιάζει την είδηση για το κρίσιμο συμβάν.

· Το νέο ανακοινώνεται με το σύστημα εσωτερικής επικοινωνίας του σχολείου.

· Μία αφίσα ή μία πινακίδα ανακοινώνει το γεγονός. Μπορούν να τοποθετηθούν πάνω στην τοιχογραφία και να προσελκύσουν την προσοχή των παιδιών. Παράδειγμα μία επιγραφή “Πωλείται” πάνω σε ένα κτίριο ή σε ένα κτήμα, ένα σήμα ρύπανσης πάνω σε ένα ποτάμι ή μία αφίσα που ανακοινώνει τις επικείμενες εκλογές.

· Μία φωτογραφία που δείχνει την κρίσιμη κατάσταση επιδεικνύεται.

· Μία χρονοκάψουλα που περιέχει καίρια πληροφορία ανακαλύπτεται.

· Η άφιξη ενός ξένου, όπως ενός γονιού, ενός επιχειρηματία ή ενός διευθυντή εξυπηρετεί την γνωστοποίηση ενός κρίσιμου γεγονότος.

· Ο εκπαιδευτικός απλά ανακοινώνει το κρίσιμο συμβάν (σ.31).

Το τελικό βήμα της ιστορίας είναι το κλείσιμο της ιστορίας που οφείλει να είναι εντυπωσιακό και ικανοποιητικό για τον εκπαιδευτικό και τους μαθητές.